راهپيمايان تهراني طوماري را به منظور درخواست محاكمه هرچه سريعتر سران فتنه 88 امضا كردند.

راهپيمايان تهراني در حالي كه به سمت ميدان آزادي تهران حركت مي‌كنند عكس‌هايي از بنيانگذار كبير انقلاب اسلامي و رهبر معظم انقلاب و همچنين پرچم‌هاي جمهوري اسلامي در دست دارند.
همچنين راهپيمايان تهراني در محكوميت فتنه سران فتنه بعد از انتخابات طوماري امضا كرده و خواستار محاكمه فتنه‌گران از سوي قوه قضائيه شدند.
راه‌پيمايان 22 بهمن امسال با امضاي طوماري كه در ميدان انقلاب تهران نصب شده است خواهان محاكمه سران فتنه 88 شدند.
براساس اين گزارش در اين طومار كه خطاب به آيت‌الله آملي لاريجاني رئيس قوه قضائيه تنظيم شده، تأكيد شده كه با توجه به عدم بازگشت سران فتنه و حاميان آنها از عملكرد و اقدامات يك سال و نيم گذشته خود، مردم خواهان محاكمه فوري اين افراد هستند.
اين طومار ضمن تاكيد بر خلع لباس مهدي كروبي و محمد خاتمي در محاكمه عادلانه ميرحسين موسوي، مهدي و فائزه هاشمي رفسنجاني، ميرحسين موسوي، محمد خاتمي و مهدي كروبي تاكيد شده است.
هم اكنون اين طومار در تقاطع خيابان‌هاي 16 آذر و انقلاب توسط راهپيمايان تهراني به امضا مي‌رسد.

بيش از 400 ‌خبرنگار خارجي جشن سي‌ و دومين سالگرد ‌پيروزي انقلاب اسلامي ايران را به جهانيان مخابره مي‌كنند.

در راهپيمايي امروز جمعه 22 بهمن، بيش از 400 خبرنگار خارجي از رسانه‌ها و خبرگزاري‌هاي بين‌المللي حضور گسترده و ميليوني و فرياد استقلال و آزادي ملت ايران ‌در جشن سي و دومين سالگرد پيروزي انقلاب اسلامي ايران را به جهانيان ملت‌هاي دنيا مخابره مي‌كنند.

مردم تهران كه از ساعت‌هاي آغازين صبح امروز جمعه با وجود هواي سرد و بارش شديد برف در تهران در خيابان‌هاي منتهي به ميدان آزادي حضور يافتند، ‌با شور و اشتياقي وصف ناشدني ‌و در حاليكه تصاوير امام راحل(ره) و مقام معظم رهبري و پرچم‌هاي سه رنگ جمهوري اسلامي ايران را در دست دارند، در حال حركت به سمت ميدان بزرگ آزادي تهران هستند.

هم‌اكنون ميدان آزادي تهران مملو از جمعيت است و تا ساعتي ديگر نيز محمود احمدي‌نژاد رئيس جمهور در اجتماع عظيم و پرشور راهپيمايان تهراني سخنراني خواهد كرد.

مردم تهران با شعار "مرگ بر فتنه‌گر " در راهپيمايي سي‌‌دومين بهار انقلاب اسلامي، خشم و انزجار خود را از فتنه‌گران داخلي و خارجي به نمايش گذاشتند.

راهپيمايان در راهپيمايي 22 بهمن و در سالروز گراميداشت سي‌‌دومين بهار انقلاب اسلامي با حضور پر شور در ميدان انقلاب عليه سران فتنه شعار دادند.

مردم تهران با شعار "مرگ بر فتنه‌گر "، "مرگ بر موسوي "، "مرگ بر كروبي " و "مرگ بر خاتمي " خشم و انزجار خود را از فتنه‌گران داخلي و خارجي به نمايش گذاشتند.

در حال حاضر مردم تهران از خيابان‌هاي كارگر جنوبي و شمالي در حال عزيمت به سمت ميدان انقلاب يكي از كانون‌‌هاي اصلي راهپيمايي 22 بهمن هستند.

ميرحسين موسوي به جاي عذرخواهي از ملت ايران و توضيح درباره خيانت هاي زنجيره اي خود همچنان مشغول مغالطه و توجيه تراشي است.

کلمه: وي در مصاحبه با سايت كلمه، درباره اعتراضات گسترده مردمي و رسانه اي گفت: بنده قصد پاسخ داشتم اما نامه برادر عزيزم آقاي كروبي مرا منصرف كرد. نگاه ايشان دليل بسياري از اين بداخلاقي ها را روشن مي كند. دليل دوم سكوت آن بود كه اينها از شگردهاي رژيم هاي توتاليته شبيه دوران استالين استفاده مي كنند. آنها روي گوبلز را در جعل و دروغگويي سفيد كرده اند و تهمت و دروغ را جزئي از ديانت متحجرانه خود قرار داده اند. اين همه دروغ و تهمت نشان داد اسلام حضرات چگونه اسلامي است.


وي درباره اين سؤال «كلمه» كه «چطور مي توان بر اين تفرقه افكني ها و شكاف ايجاد شده در اثر تبليغات سوء فائق آمد؟ جنبش سبز چطور مي تواند در جهت پوشاندن و كم كردن شكاف هاي مختلف گام بردارد و وحدت ملي را در برابر تفرقه افكني هاي دولتي حفظ كند» گفت: «در كنار تلاش براي گسترش آگاهي ها و مبارزه با انتشار دروغ و قلب حقايق، نبايد خاطره بحثها و گفتگوهاي صميمانه روزهاي انتخابات را از ياد برد. نبايد از ياد ببريم كه چه طور پيش از آن كه مداخله هاي به اصطلاح امنيتي فضاي گفتگوي مدني را به آشوب بكشد و صداي بحث و گفتگو را خاموش كند، شنيدن صداي همديگر را در گفتگوهاي انتخاباتي تجربه و تمرين مي كرديم. نبايد زنجيره سبزي كه تمام اختلافات و تفاوت ها را از جنوب تا شمال شهر و كشور به هم پيوند مي داد و زيستن در كنار هم را به ما مي آموخت فراموش كنيم.

روزنامه كيهان ستون اخبار ويژه امروز چهارشنبه خود را به موضوعات زير اختصاص داد:
 

* اين بي‌آبرويي را به جان نخريد شرمندگي دفاع از صدام و طالبان كافي است

يك روزنامه انگليسي تحرك برخي مقامات آمريكايي و انگليسي براي حمايت از گروهك تروريستي منافقين را شرم آور خواند و خواستار پرهيز از اين كار شد.

روزنامه گاردين نوشت: غرب بايد موضع سرسختانه اي عليه ايران اتخاذ كند اما حمايت از گروههاي تروريستي نظير سازمان مجاهدين [منافقين] اشتباهي استراتژيك و اخلاقي است. درست است كه از دشمن دشمن بايد استفاده كرد اما محدوديت ها را هم بايد سنجيد. به عنوان مثال فروش سلاح به صدام تصميم خوبي نبود همچنين ژست‌هاي دلجويانه از طالبان در اواخر دهه 1990 ميلادي اين معنا را داشت كه رئيس جمهوري وقت آمريكا، بيل كلينتون، در شرايطي از طالبان دفاع كرده است كه آنها مردم افغانستان را بي رحمانه سركوب مي كردند.

گاردين اضافه كرد: بين لفاظي‌هاي سازمان مجاهدين درباره دفاع از دموكراسي و اعمال گذشته آن به خصوص ارتباط آن ها با صدام حسين بين سال‌هاي 1986 تا 2003 فاصله بسياري وجود دارد. به نظر شوراي روابط خارجي آمريكا، سازمان مذكور در سال 1991 در انتقام جويي‌هاي بي رحمانه عليه كساني كه در برابر حكومت عراق به پا خاسته بودند شركت مستقيم داشته است. در واقع گستره عمل اين گروه به عنوان بازوي موثر حكومت ديكتاتوري صدام حسين، وقتي كاملاً روشن مي‌شود كه ملاحظه شود اين سازمان به هنگام محاصره عراق از سوي نيروهاي آمريكايي در سال 2003 داراي 2000 تانك، خودروي زره پوش و قطعات توپخانه سنگين بوده است. غرب بايد از ديگر گروه هاي مخالف در ايران كه سابقه علني تروريستي ندارند، حمايت كند(!)

* رابطه فسيل احمد رشيدي مطلق با معاون پارلماني دولت سازندگي؟!

اتاق فكر فتنه سبز در لندن، مصاحبه وزير صهيونيست رژيم پهلوي با يكي از رسانه‌هاي ضد انقلاب را بلافاصله و عيناً منتشر كرد.

انتشار متن كامل مصاحبه داريوش همايون (سخنگوي دولت آموزگار، وزير اطلاعات و جهانگردي و قائم مقام حزب شاه ساخته رستاخيز) از سوي «جرس» و در دفاع از فتنه سبز، عمق پيوند حلقه‌هاي ضد انقلاب تحت مديريت سرويس جاسوسي ام آي شش انگليس را بيشتر نشان مي‌دهد.

داريوش همايون كه نويسنده مقاله توهين‌آميز عليه حضرت امام و روحانيت در دي ماه 1356 يا واسطه اين مقاله از دربار، به روزنامه اطلاعات محسوب مي‌شود در مصاحبه با سايت ضدانقلابي تهران ريويو ضمن دفاع از دست اندركاران فتنه سبز در داخل (نظير موسوي و كروبي و خاتمي) تاكيد كرده بود: «جنبش سبز توانست سران خود را كه از درون رژيم بودند تغيير دهد و بسازد. جنبش سبز در جناح به اصطلاح اصلاح طلب نفوذ كرد كه توانست آن آبروريزي‌ها را براي رژيم راه بيندازد. البته به سران جنبش، رهبران نمي‌گويند، بلكه مي‌گويند راهبران. حتي خود آنها هم مي‌گويند ما رهبر جنبش نيستيم. من اشكال اساسي در رفتار و گفتار سران جنبش در داخل ايران نمي‌بينم. وقتي از بيرون به اينها نگاه مي‌كنم مي‌بينم كه آنها نسبت به بسياري از كساني كه در بيرون ادعاي رهبري دارند يا ديگران سعي مي‌كنند از آنها رهبر جنبش بسازند، انحرافات بسيار كمتري دارند. جريان سبز سعي كرده دو جريان مذهبي و سكولار را به هم نزديك كند و گروه‌هاي اپوزيسيون فعال در خارج، از اين مسائل دور هستند و متوجه قضايا نيستند كه ما با چه نيروها و چه كساني در داخل سر و كار داريم. ما بيروني ها حرف هايي مي زنيم اما اين حرف ها ممكن است با گفتمان درون ايران سنخيت نداشته باشد».

يادآور مي‌شود مهاجراني (معاون حقوقي و پارلماني رئيس‌جمهور در دولت سازندگي و وزير ارشاد دولت اصلاحات) سروش، كديور و بازرگان، سال گذشته ضمن صدور بيانيه‌اي، حلقه لندن را اتاق فكر جنبش سبز معرفي كرده بودند. اين حلقه با سلطنت‌طلباني چون مسعود بهنود و چپ‌هاي آمريكايي نظير فرخ نگهدار مرتبط است. طيف افراطي كارگزاران (كساني نظير مهدي-ه) و مشاركت ارتباطاتي را با حلقه لندن برقرار كرده‌اند.

اين چندمين بار است كه داريوش همايون از فتنه‌گران سبز و عناصر سرخورده‌اي نظير موسوي و كروبي و خاتمي جانبداري مي‌كند اما اولين بار است كه اظهارات وي، عيناً در ارگان رسانه‌اي حلقه لندن منتشر مي‌شود. همايون از فسيل هاي ضدانقلاب محسوب مي شود كه از تحركات سال گذشته فتنه گران جان گرفت.

آقاي هاشمي رفسنجاني اخيراً نسبت به بازسازي جريان احمد رشيدي مطلق و اهانت به روحانيت و مرجعيت ابراز نگراني كرده بود.

* آقاي منتجب نيا!شما در كدام لاك خزيده‌ايد؟!

قائم مقام كروبي در حزب اعتماد ملي گفت: اصلاحات جرياني است كه با خط امام پيوند ناگسستني و با تفكر نوراني بنيانگذار انقلاب رابطه مستقيم دارد.

منتجب نيا همچنين در واكنش به اظهارات دبير شوراي نگهبان كه به اعتبار نقش‌آفريني اصلاح‌طلبان در فتنه سال گذشته، اعلام كرده بود آنها حق حضور در انتخابات ندارند، گفت: شوراي نگهبان از لحاظ شرعي و قانون اساسي نبايد وارد مسائل جناحي و قطبي شود و در اين زمينه اظهارنظر كند زيرا عملكرد اين نهاد مهم نظام را به طور كلي زير سؤال مي‌برد. ما معتقديم كشور داراي قانون اساسي است اما بايد پرسيد كدام يك از گفتار اين آقايان منطبق با قانون اساسي است.

اين اظهارات در حالي از سوي منتجب نيا عنوان شده كه دشمنان خوني خط امام- از سلطنت‌طلب ها گرفته تا منافقين و بهائيت و چپ‌هاي آمريكايي- طي 18 ماه گذشته بارها خيانت كروبي به امام و انقلاب را مورد ستايش و تمجيد قرار داده‌اند. همچنين حتماً آقاي منتجب‌نيا به خاطر دارد كه وقتي سال گذشته كروبي به همراه موسوي و خاتمي، اوباش ضدانقلاب را دعوت به خودنمايي در راهپيمايي روز قدس كرد، همين اوباش به نفع آمريكا و رژيم صهيونيستي شعار داده و روي شعار بنيادين «جمهوري اسلامي» خط كشيدند يا در 16 آذر به تصوير حضرت امام بي‌حرمتي كردند و در ادامه خط وقاحت، به ساحت امام حسين(ع) در روز عاشورا تعرض كردند.

اكنون از آقاي منتجب‌نيا بايد پرسيد جاده صاف كني براي اين حرمت شكني‌ها، همراهي با تفكر نوراني حضرت امام بود يا سواري دادن به استكبار و گروهك‌هاي ضد امام؟ و آيا اين تحركات را مي‌توان به حساب رفتار و رقابت‌هاي جناحي گذاشت؟ يا اگر شوراي نگهبان طبق رسالت خود نسبت به اين تحركات ابراز بيزاري كرد، مي شود نام رفتار جناحي بر آن گذاشت؟ يعني اگر جماعتي خواستند كشور را به آمريكا و انگليس و اسرائيل بفروشند، بايد سكوت كرد چون ممكن است همان پياده نظام مزدور- و بعضاً بي جيره و مواجب- انگ رفتار جناحي بزنند؟ وقتي سروش از حاميان اصلي دبير كل اعتماد ملي در انتخابات، فقه و فقاهت و جمهوري اسلامي اين ميراث بزرگ حضرت امام را با گروهك طالبان مقايسه كرد، امثال آقاي منتجب نيا در كدام لاك خزيده بودند؟! و آن روز كه اوباش دنبال سرنگوني جمهوري اسلامي و تغيير قانون اساسي بودند، نظاير اين آقا جز به حماله الحطبي اوباش مشغول بودند؟ آنها حتي همين امروز هم حاضر نيستند از جريان فتنه گر و برانداز ابراز برائت كنند چون بدان آلوده اند.

* هزار و يك غلط در توجيه يك غلط

ميرحسين موسوي به جاي عذرخواهي از ملت ايران و توضيح درباره خيانت‌هاي زنجيره‌اي خود همچنان مشغول مغالطه و توجيه تراشي است.

وي در مصاحبه با سايت كلمه، درباره اعتراضات گسترده مردمي و رسانه‌اي گفت: بنده قصد پاسخ داشتم اما نامه برادر عزيزم آقاي كروبي مرا منصرف كرد. نگاه ايشان دليل بسياري از اين بداخلاقي‌ها را روشن مي‌كند. دليل دوم سكوت آن بود كه اينها از شگردهاي رژيم‌هاي توتاليته شبيه دوران استالين استفاده مي‌كنند. آنها روي گوبلز را در جعل و دروغگويي سفيد كرده‌اند و تهمت و دروغ را جزئي از ديانت متحجرانه خود قرار داده‌اند. اين همه دروغ و تهمت نشان داد اسلام حضرات چگونه اسلامي است.

وي درباره اين سؤال «كلمه» كه «چطور مي‌توان بر اين تفرقه افكني‌ها و شكاف ايجاد شده در اثر تبليغات سوء فائق آمد؟ جنبش سبز چطور مي تواند در جهت پوشاندن و كم كردن شكاف‌هاي مختلف گام بردارد و وحدت ملي را در برابر تفرقه افكني‌هاي دولتي حفظ كند» گفت: «در كنار تلاش براي گسترش آگاهي‌ها و مبارزه با انتشار دروغ و قلب حقايق، نبايد خاطره بحث‌ها و گفتگوهاي صميمانه روزهاي انتخابات را از ياد برد. نبايد از ياد ببريم كه چه طور پيش از آن كه مداخله‌هاي به اصطلاح امنيتي فضاي گفتگوي مدني را به آشوب بكشد و صداي بحث و گفتگو را خاموش كند، شنيدن صداي همديگر را در گفتگوهاي انتخاباتي تجربه و تمرين مي‌كرديم. نبايد زنجيره سبزي كه تمام اختلافات و تفاوت‌ها را از جنوب تا شمال شهر و كشور به هم پيوند مي‌داد و زيستن در كنار هم را به ما مي‌آموخت فراموش كنيم.

موسوي با اين حال ترجيح داد به سؤالات كاملاً روشن پاسخ ندهد از جمله اينكه چرا گندم نمايي و جو فروشي كرد و در حالي كه دم از احياي خط امام و نگراني براي ارزش‌هاي انقلاب مي زد، مورد حمايت متفقانه جبهه ضد انقلاب قرار گرفت؟ چه خيانت‌هايي به كشور و ملت كرد كه مدال شجاعت از سران اسرائيل و آمريكا و انگليس گرفت و حتي يكبار هم نسبت به آنها اعلام برائت نكرد؟ و به چه دليل سلطنت‌طلبان و تروريست‌هاي منافقين و تندرو ريگي، و بهايي‌ها و ماركسيست‌ها و نهضتي‌ها و جبهه ملي‌ها براي او هورا كشيدند؟ آيا اين عملكرد منافقانه، مصداق بارز دروغ گويي و غش در معامله با مردم نبود؟ آيا برپايي آشوب و آتش افروزي و حمله به همه مقدسات اسلامي و انقلابي، «گفت وگوي مدني» بود؟! تن ندادن به قانون و تلاش براي انسداد كشور در راه انداختن جنگ حيدري- نعمتي چطور؟ آيا امثال موسوي محملي در خدمت دشمن براي دو قطبي كردن و از هم پاشاندن كشور نبودند؟ حمله به پايگاه بسيج و نيروي انتظامي و بانك و عابران و زنان و كودكان رهگذر هم جزو همان گفت وگوهاي مورد ادعا و زيستن در كنار هم بود؟ و آيا اينكه آقاي رابرت گيتس وزير جنگ آمريكا پس از ديدن دو دستگي ايجاد شده از سوي دست اندركاران فتنه سبز گفت كه ما تاكنون از تحريم ها نااميد بوديم و اكنون بايد تحريم ها را تشديد كرد، در راستاي همان دغدغه وحدت ملي بود؟!

موسوي همچنان از اين پاسخ طفره مي رود كه چرا نشست با گروهك هايي چون نهضت آزادي را انكار كرد اما يك سال بعد يكي از سايت هاي وابسته به وي برخي از همين ديدارها را منتشر كرد. يا چرا برخي از اعضاي ستاد وي در ارتباط مستقيم با سفارت انگليس و حلقه لندن و اتاق سيا در دوبي بودند و چرا برخي از همان اعضا هم اكنون در پناه دولت هاي آمريكا و انگليس و فرانسه قرار گرفته اند؟ و چرا تروريست ها و منافقين و حرمت شكنان دستگير شده در عاشوراي سال 88، از سوي وي به عنوان «مردمان خداجو» معرفي شدند؟

از دو حال خارج نيست يا موسوي به كارگزاري سرويس‌هاي جاسوسي استكباري تن داده بود و يا اينكه جاه طلبي و عقده‌هاي ناكام، وي را تا آنجا كشاند كه تن به هر نوع خيانت به نفع گروهكها و جبهه ضد انقلاب خارجه داد و در هر حال واقعيت اين است كه به قول معروف يك غلط با هزار توجيه مي شود هزار و يك غلط!

* هذيان نگوئيد رفقا! مردم پاي جمهوري اسلامي ايستاده‌اند

«همان مردمي كه پر ازدحام تر از استقبال سال 57، آيت‌الله خميني را در سال 68 تا بهشت زهرا تشييع كردند، روز 9 دي 1388 هم به خيابان آمدند و بساط شهر آشوبان را بعد از 8 ماه جمع كردند، حتي اگر اعضاي اپوزيسيون به آنها توهين كنند».

اين مطلب را داريوش سجادي از مخالفان مقيم آمريكا در وبلاگ خود يادآور شده‌است. وي از دست اندركاران جريان سبز و اپوزيسيون خواسته كه واقع‌گرا باشند و خود را فريب ندهند چراكه هيچ راه استدلالي ندارند. سجادي مي‌نويسد: 21 سال پيش، وقتي خبرگزاري‌ها اعلام كردند 10 ميليون نفر در تشييع بنيانگذار جمهوري اسلامي شركت داشته‌اند، از يكي از روزنامه‌نگاران مخالف خميني و انقلاب او پرسيدم راز اين الفت چيست كه آن استقبال 4 ميليوني سال 57 به اين تشييع وفادارانه و 10 ميليوني ختم شده و پر ازدحام‌تر است. پاسخ آن روزنامه‌نگار صريح و ساده بود «همه آن 10 ميليون نفري كه در مراسم تشييع پيكر شركت كردند مزدوراني بودند كه حكومت با تحريك و تطميع از طريق دادن كوپن بنشن و حبوبات و خواربار و اطعمه و اغذيه، ايشان را به مراسم مزبور كشانده بود»! ادعايي كه بر فرض صحت نشان از توانمندي حكومت در بسيج ده ميليون نفر در كمتر از 24 ساعت دارد. ادعايي كه بر فرض صحت خبر از برخورداري حكومت از يك لشكر پرتعداد و سريع البسيج و كم هزينه جهت هل من مبارز طلبي با مخالفانش دارد. حال معلوم نيست در صورت صحت چنين فرضي مخالفين جمهوري اسلامي ديگر چه محلي از اعراب و اصرار بر مبارزه در مقابل چنين حكومتي دارند؟ اپوزيسيون مدعي چنين ادعايي مجبور است به لوازم ادعاي خود نيز مقيد بماند و بر همان اساس عطاي مبارزه با چنين حكومت را به لقايش ببخشد. طبعاً مقابله و تلاش جهت سرنگوني حكومتي كه برخوردار از قابليت بسيج لشكري از مزدوران بالاي ده ميليون است و هر آئينه اراده كند مي‌تواند به طرفه العيني ايشان را به صحنه مقابله با مخالفينش بكشاند.
همآوردي با چنين حكومتي اهتمامي است بغايت نابخردانه و بي‌فرجام!

وي كه پيش از اين با نشريات زنجيره‌اي اصلاح‌طلب هم همكاري داشته اضافه مي‌كند: اپوزيسيون جمهوري اسلامي در اتخاذ رؤيا يا واقعيت مختار است. اما منطقاً نبايد و نمي‌تواند ناكامي‌هاي خود در مصاف با جمهوري اسلامي را نيز از دل هذيان‌ها و تخيلات خودباور و فهم كند و ديگران را نيز به فهم اجباري از «درك معوج» خود از دنياي واقعيت، محكوم نمايند. راز پنهان در اقبال به خميني و انقلاب خميني را نمي توان در چنان ادله سخيف و بي اعتباري ريشه يابي كرد. واقعيت آن است كه خميني قبل از آنكه به امت اش پول نفت و زندگي مرفه و صلح و ثبات و تنعم و تفرج عطا كند ايشان را درست تعريف كرد. ملتي كه تا پيش از اين، از جانب حكومت در مقام اقشار پست و فرودست تحقير و طرد مي شدند اينك با خميني و انقلاب خميني قدر ديدند و صدر نشستند، اينك امامي از جنس خود داشتند كه مانند ايشان زندگي مي كرد و به واقعيت و موجوديت و هويت ايشان احترام مي گذاشت و خود و حكومت اش را خادم ايشان تعريف مي كرد، واقعيتي كه علي رغم وضوح، بمثابه جنگلي انبوه از درختاني بود كه موجوديت شان در مقابل اپوزيسيون مانع از توان ايشان در ديدن جنگل بود! برهمين اساس است كه سال گذشته نيز و بعد از 8 ماه شهر آشوبي شهر آشوبان در تهران، وقتي در نهم دي ماه سيل گسترده همان «شهروندان به زعم اپوزيسيون فرودست» خيابان را به تسخير خود درآوردند بار ديگر حافظه تاريخ شاهد كورتكس سوزي و ادله مشعشع و تكراري اپوزيسيون ايراني شد از قبيل آنكه تظاهرات نهم دي محصول بسيج نيروها از دهات با اتوبوس و وعده سانديس بود»! ادعايي كه بر فرض قبول از منطقي بغايت نحيف و رنجور برخوردار است.

وي مي‌پرسد: سبزها به ويژه صاحب منصبان سابق سبز معلوم نيست چرا تجاهل العارف مي‌كنند و نمي‌گويند كه اگر تظاهرات نهم به بهاي سانديس بود، چرا تظاهرات فرمايشي با اين همه تأخير انجام شد؟ چرا مثلاً روز قدس يا 61 آذر تظاهرات نشد؟ شوربختانه «سبز»ها چاره‌اي جز آن ندارند تا تن به اين واقعيت هر اندازه تلخ بدهند كه تظاهرات نهم دي ماه تظاهراتي واقعي، خودجوش و مردمي بود. مردم با تأمل در تمام آن 8 ماه در حال نظارت بر اعتراض‌ها بودند و در ابتدا شايد حداقلي از حق را نيز براي معترضين قائل بودند. اما با بي تدبيري رهبران جنبش سبز و بي توجهي به لزوم مرزبندي، تدريجاً و در يك بازه زماني 8 ماهه منجر به آن شد تا «ترديد» توده‌هاي اكثريتي مبدل به «تصميم» شود. تصميمي كه محصول خود را در جوشش گسترده و ميليوني تهرانيان در بازپس گرفتن خيابان در نهم دي ماه نشان داد.جوششي كه در ميان خود برخوردار از بخش متكثري در حدفاصل موافقان و مخالفان نتيجه انتخابات بود.